مرور اتفاقات زندگی ورزشی مسی/ آیا لیونل به بارسلونا برمی گردد؟

به گزارش خبرنگار مهر، لیونل مسی ستاره آرژانتینی دنیای فوتبال موفق شد در مراسم «گالا» ۲۰۲۳، هشتمین توپ طلای خود را کسب کند و به رکوردی دست نیافتی دست یابد. مجله فرانس فوتبال پس از این رویداد مصاحبه‌ای مفصل با او انجام داده است که در ادامه می‌خوانیم:

نخستین توپ‌های طلایی که کسب کردید به دلیل عملکردی بود که در بارسلونا داشتید اما رنگ این دو توپ طلای اخیر سفید و آبی است و به دلیل موفقیت شما در جام جهانی با لباس آرژانتین رقم خورده است…

من تمام دوران حرفه‌ای خودم را در بارسلونا گذراندم و این شانس را داشتم که با این تیم ۱۰ قهرمانی لالیگا و چهار قهرمانی لیگ قهرمانان را کسب کنم. اما قهرمان نشدن با تیم ملی آرژانتین همواره مثل خاری در پایم بود که آزارم می‌داد. در سال‌های اخیر، موفق شدم عناوین ارزشمندی مانند قهرمانی در «کوپا آمریکا (در سال ۲۰۲۱) و جام جهانی را به دست بیاورم. این توپ طلا همچون یک قدردانی بزرگ از من و از هم تیمی‌های من در تیم ملی آرژانتین است و از اینکه می‌توانم این جایزه را با مردم آرژانتین به اشتراک بگذارم خیلی خوشحالم.

این جام جهانی به دلیل شکست دو بر یک مقابل عربستان در بازی نخست، مطابق انتظار شما شروع نشد. چگونه بعد از این شروع ضعیف توانستید خود را ریکاوری کنید و به مسابقات برگردید؟

آن شکست یک لحظه سخت برای ما بود و انتظار نداشتیم این تورنمنت را به این شکل آغاز کنیم. تیم ما در ۳۶ مسابقه شکست نخورده بود و باید این مسابقه را پیروز می‌شدیم. هرچند همیشه به رقبایم احترام گذاشته‌ام اما خب روی کاغذ ما محبوب‌ترین تیم گروه بودیم. این شکست ضربه سختی به ما وارد کرد. اگر در دو مسابقه دیگرمان یک تساوی کسب می‌کردیم و یا می‌باختیم باید به خانه بر می‌گشتیم. علاوه بر اینها می‌دانستیم که انتظارات از ما خیلی زیاد است و ما از پرطرفدارترین تیم‌های این تورنمنت بودیم. وقتی بازی دوم را مقابل مکزیک (با نتیجه دو بر صفر) پیروز شدیم، توانستیم سرمان را بالا بگیریم و روی غلطک افتادیم.

پیش از بازی دوم چه حسی داشتی؟ تحت فشار بودید و یا به خودتان اعتماد داشتید؟

نگرانی و تردید در تیم ما موج می‌زد. هرچند ما به خودمان مطمئن بودیم و به قدرتمان باور داشتیم اما این نتیجه ضعیف موجب شد تردید به ما راه پیدا کند و عصبی شویم چون هرگونه خطای دیگری کار ما را تمام می‌کرد.

به خودمان می‌گفتیم باید روی بازی تمرکز کنیم و به تمام آنچه که در ماه‌ها و سال‌های اخیر برای خودمان ساختیم فکر کنیم. این تردید و نگرانی لزوماً به خاطر باخت در یک مسابقه نبود بلکه ممکن بود باعث شود همه ما زیر سوال برویم. می‌دانستیم برای آنکه وضعیت را تغییر دهیم باید چه کاری انجام دهیم. چه می‌خواستیم و چه نمی‌خواستیم فشار زیادی به ما تحمیل شده بود و وقتی گل اول را به ثمر رساندیم (مسی دقیقه ۶۴) همه چیز درست شد. بعد از این گل تیم ما هویت خود را پیدا کرد و با آرامش و صبر بیشتری به بازی ادامه دادیم. پیروزی مقابل مکزیک در بازی دوم گام سرنوشت سازی برای ما بود.

جدال شما با هلند (تساوی دو به دو و پیروزی در ضربات پنالتی) هم بسیار حیاتی بود و لحظات ملتهب زیادی چه در جریان مسابقه و چه قبل و بعد از آن پدید آمد. تجربه شما از این لحظات چگونه بود؟

هلندی‌ها به خصوص از سوی سرمربی (لوییز فن خال) و بازیکنشان (ممفیس دبای در کنفرانس خبری پیش از بازی) شروع به اظهار نظرهایی راجع به ما کردند. به هر حال این جدال نیمه نهایی جام جهانی بود و قرار بود مسابقه‌ای بزرگ میان آرژانتین و هلند برگزار شود. آنها توسط برخی بازیکنانشان وضعیت عجیبی را در بازی و به خصوص در ضربات پنالتی رقم زدند که جوانمردانه نبود. بعد از این مسابقه آنها می‌خواستند آرژانتین را آدم بد این قصه معرفی کنند اما آن شب اتفاقات زیادی افتاد. در آن لحظات متشنج، هر کسی به شکلی واکنش نشان می‌داد اما معتقدم مبارزه و رقابت باید محدود به زمین بازی باشد.

با این حال این تنش‌ها به اطراف استادیوم هم کشیده شد و همه جمله شما خطاب به «ووت وگهورست» (مسی در پایان مسابقه در میکسدزون با عصبانیت خطاب به او گفت: «به چی نگاه می‌کنی احمق؟») را به خاطر دارند. ما معمولاً عادت نداریم چنین چیزی از شما ببینیم…

این به خاطر تمام چیزهایی بود که قبل و حین مسابقه اتفاق افتاد. آنها پیش از این خیلی پرحرفی کرده بودند و به همین دلیل خیلی‌ها این واکنش من را درک کردند. اعتراف می‌کنم که دوست نداشتم خودم را در چنین وضعیتی ببینم اما این لحظه از آن لحظاتی است که همه چیز در یک لحظه اتفاق می‌افتد…

در نهایت شما باید با فرانسه‌ای رویارو می‌شدید که هم مدافع عنوان قهرمانی بود و هم چهار سال پیش شما را در مرحله یک هشتم نهایی (با نتیجه چهار بر سه) شکست داده بود اما به خوبی از پس این مسابقه بزرگ برآمدید. آیا این بهترین مسابقه شما با لباس آرژانتین است؟

بدون شک این بازی چالش‌های خاص خود را داشت و فینال جام جهانی بود. ۸۰ دقیقه عالی بازی کردیم و دو بار گل زدیم. توپ را در اختیار داشتیم و همانطور که می‌خواستیم بازی می‌کردیم. اما آنها گل اول را زدند (دقیقه ۸۰) و خیلی سریع بازی را به تساوی کشاندند (۸۱). تأسف‌آور بود. درست است در نهایت قهرمان شدیم اما این شایستگی را داشتیم که در وقت قانونی برنده شویم.

لحظه‌ای که «امباپه» گل تساوی را زد به چه چیزی فکر می‌کردید؟ به این فکر نکردید که رویایتان دارد دور می‌شود و از دست می‌رود؟

نه، چنین چیزی حتی یک لحظه هم از ذهنم عبور نکرد. ما واقعاً به خودمان اعتماد داشتیم و من هم از صمیم قلب مطمئن بودم قهرمان می‌شویم و همینطور هم شد. گل دوم فرانسه ضربه خیلی سختی بود اما چنین اتفاقی در بازی با هلند هم برای ما افتاد و به جای عقب نشستن، در وقت‌های اضافه بازی بهتری به نمایش گذاشتیم. البته که چنین نتیجه‌ای در دقایق پایانی بازی وحشتناک است اما می‌دانستیم چطور خودمان را در مواجهه با چنین شرایطی آرام نگه داریم.

وقت‌های اضافه به دلیل فرصت‌های گلزنی که هر دو تیم داشتند کاملاً هیجان انگیز و پراضطراب پیش رفت. شما یک بار دیگر آرژانتین را پیش انداختید (دقیقه ۱۰۸) اما فرانسه با ضربه پنالتی «کیلیان امباپه» بازی را مجدداً به تساوی کشاند و سپس «امیلیانو مارتینز» در آخرین ثانیه‌های وقت‌های اضافه مقابل «راندال کولو موانی» یک واکنش خیره کننده از خود به نمایش گذاشت. همه این لحظات برای شما چگونه گذشت و چه حسی داشتید؟

وقتی بازی سه بر دو شد با خودم گفتم دیگر کار تمام شده است و قهرمان جهان شدیم و باور داشتم اتفاق خاصی نمی‌افتد چون وقت زیادی از بازی باقی نمانده بود. اما فرانسه از روی نقطه پنالتی بازی را مساوی کرد و بعد هم «دیبو» آن واکنش خارق العاده را نشان داد. همه چیز سریع اتفاق افتاد و از جایی که بودم نتوانستم همه چیز را به طور واضح ببینم اما بلافاصله بعد از این حمله ما ضد حمله زدیم. حقیقتاً در آن لحظه نفهمیدم چه اتفاقی افتاده است و وقتی بعد از مسابقه صحنه را دیدم فهمیدم «دیبو» چه واکنش تأثیرگذاری داشته است.

وقتی «گونزالو مونتیل» ضربه پنالتی پیروزی بخش شما را وارد دروازه کرد چه حسی داشتید؟

هزاران فکر مختلف در آن لحظه از سرم گذشت. اینکه توضیح بدهم در آن لحظه چه حسی داشتم کار سختی است. برایم مهم بود که این لحظه را با خانواده‌ام به اشتراک بگذارم. مدت‌ها منتظر چنین لحظه‌ای بودم پس به آنها گفتم: «آره همینه، همینه! بلاخره اتفاق افتاد!» تمام عمرم برای رسیدن به چنین رویایی مبارزه کرده بودم. این رؤیای من بود و البته رؤیای خانواده‌ام، رؤیای دوستانم و رؤیای تمام مردم آرژانتین. به خودم گفتم: «عالیه، همه چیز رو به دست آوردم». این نخستین باری بود که این فرصت را داشتم که جام قهرمانی را لمس کنم و وقتی آن را دیدم خواستم آن را در آغوش بگیرم. فقط می‌خواستم از تک تک آن لحظات لذت ببرم.

شکست در سه فینال (جام جهانی ۲۰۴، کوپا آمریکا ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶) و حذف در مرحله حذفی جام جهانی مقابل فرانسه در سال ۲۰۱۸ باعث نشده بود روحیه خود را ببازید؟

البته چرا که نه! من حتی بعد از شکست در فینال کوپا آمریکا مقابل شیلی تصمیم گرفتم از تیم ملی خداحافظی کنم و روزهای خیلی خیلی سختی را گذراندم. چون علاوه بر این سرخوردگی، حق این تیم و این نسل از بازیکنان نبود که دچار چنین سرنوشتی شود. می‌دانم که رسیدن به فینال جام جهانی و جام کوپا آمریکا بسیار ارزشمند است اما در آن موقع آدم فقط می‌خواهد پیروز شود. معتقدم انتقاداتی که به ما شد منصفانه نبود. مساله ساده‌تر از این حرف‌ها بود. آسیاب به نوبت است و آن موقع نوبت ما نرسیده بود.

فینال سال ۲۰۲۲ چه تفاوتی داشت؟ در آن سال قهرمان شدید و در سال‌های قبل موفق به این کار نشده بودید.

ما بازی درخشانی در فینال انجام دادیم اما اگر آن واکنش بی نظیر «دیبو» نبود بازی را می‌باختیم. در سال‌های ۲۰۱۴، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ در بازی‌های فینال ما از تیم‌های حریف سر تر بودیم اما با این حال نتوانستیم پیروز شویم. اما این بار تاریخ به گونه‌ای دیگر رقم خورد چون باید این اتفاق می‌افتاد، چون این بار قهرمانی آرژانتین در جام جهانی مقدر شده بود. در جام‌های قبلی هم ما همان کاری را کردیم که باید می‌کردیم و خودمان را سرزنش نمی‌کنیم و چیزی برای سرزنش کردن وجود ندارد.

* در تابستانی که گذشت پس از دو فصل حضور در «پاری سن ژرمن» باز هم در بازار نقل و انتقالات ظاهر شدید. چه شد که چنین تصمیمی گرفتید؟

من به بهترین تصمیم برای خودم و خانواده‌ام فکر می‌کردم. این واقعیت که من قهرمان جهان شده بودم و به هر هدفی که در دنیای حرفه‌ای داشتم رسیده بودم این فرصت را به من داد که به چیزهایی فراتر از ورزش فکر کنم و ببینم برای خانواده‌ام چه چیزی بهتر است. این تصمیمی بود که ما همه با هم و در آرامش گرفتیم.

* «بارسا» سالیان سال خانه شما بود و طبیعتاً خیلی‌ها از بازگشت شما به این تیم صحبت می‌کردند اما این اتفاق نیفتاد. دلیل برنگشتن شما به بارسلونا چه بود؟

من می‌توانستم به بارسلونا برگردم اما این اتفاق نیفتاد. من در سال ۲۰۲۱ مجبور شدم باشگاه را ترک کنم. اولین ایده من همیشه این بوده است که به خانه خودم بازگردم و بتوانم باز هم برای بارسلونا بازی کنم و همانطور که همیشه رویایش را داشتم در آنجا بازنشسته شوم. اما این مساله ممکن نبود و تصمیم گرفتیم به «اینتر میامی» برویم.

* راجع به تیم کنونی بارسلونا که هدایتش با دوست شما «ژاوی» است چه نظری دارید؟

من دقیقاً مانند زمانی که در آنجا بودم بازی‌هایشان را دنبال می‌کنم و مسابقاتشان را می‌بینم. به نظرم این تیم از زمان آمدن «ژاوی» با ترکیبی از بازیکنان جوان و با تجربه مانند «لواندوفسکی» و «ژول کنده» پیشرفت و تحول خوبی داشته است. بازیکنان جوان سطح بالایی در آنجا حضور دارند و تیم خوبی تشکیل شده است و به گمانم بارسلونا این فرصت را دارد که بتواند تمام جام‌های امسال را از آن خود کند.

* آیا قبل از رفتن به اینتر میامی گزینه‌های دیگر را هم بررسی کرده بودید؟

راستش را بخواهید من گزینه‌های زیاد و مختلفی روی میز داشتم مانند بارسلونا، بعضی تیم‌های اروپایی و عربستان سعودی. اما در نهایت تصمیم گرفتیم به اینتر میامی بیاییم و از این تصمیم خوشحالیم و در اینجا حس خوبی داریم. در اینجا وقت بیشتری با خانواده می‌گذرانم و کارهای مشترک زیادی انجام می‌دهیم. میامی یک شهر دیدنی است و آب و هوای خوبی دارد و علاوه بر این‌ها در کنار دوستان و هم‌بازی‌های قدیمی مانند «جوردی آلبا» و «سرجیو بوسکتس» هستم.

* سطح رقابت‌های لیگ فوتبال آمریکا را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

اینجا رقابت‌ها فیزیکی تر است و استعدادهای زیادی در آن حضور دارند. در سال‌های اخیر لیگ MLS پیشرفت‌های خوبی داشته است و فضای خوبی برای توسعه‌ی بازیکنان ایجاد شده است. من هنوز بازی‌های زیادی در لیگ انجام نداده‌ام چون درگیر رقابت‌های قاره‌ای با حضور تیم‌های مکزیکی بودیم. ضمن اینکه چیزی از آمدنم نگذشته بود که مصدوم شدم. خیلی مشتاقم که مجدداً فصل جدید از سر گرفته بشود و همه چیز از صفر آغاز شود.

* اینتر میامی موفق نشد به مسابقات پلی‌آف راه پیدا کند که به این معناست شما حدود چهار ماه مسابقه‌ای در پیش نخواهید داشت. آیا این امکان وجود دارد که به بارسلونا یا یک باشگاه اروپایی بروید؟

نه به هیچ عنوان. واقعاً اتفاق بدی بود که به پلی‌آف راه پیدا نکردیم در حالی که خیلی به آن نزدیک شده بودیم. در فصل تابستان مسابقات زیادی انجام دادیم و گاهی هر سه روز یک بار بازی می‌کردیم و خیلی از بازیکنان به این فشردگی بازی‌ها عادت نداشتند و در نتیجه بازیکنان زیادی در تیم مصدوم شدند. اما با این حال موفق شدیم «لیگ کاپ» را ببریم و به فصل آینده مسابقات لیگ قهرمانان کونکاکاف راه پیدا کنیم.

* آیا شما توانستید برگی از دفتر فوتبال اروپا را ورق بزنید؟

بله به گمانم این کار را کردم. به لطف خدا این شانس را داشتم که دوران حرفه‌ای فوق العاده ای را بگذرانم و به هر رویایی که در اروپا داشتم برسم و سال‌های طولانی فوتبال بازی کنم. اکنون که به اینجا آمده‌ام گمان نمی‌کنم باز هم به اروپا برگردم. شک نکنید همیشه دلم برای بازی کردن در لیگ قهرمانان اروپا و لالیگا تنگ می‌شود. اما تا جایی که می‌توانستم از آن بهره بردم و هیچ‌گونه حسرتی ندارم.

* از لحاظ جسمی خودت را در چه وضعیتی می‌بینی و به نظرت تا چه زمانی به بازی ادامه خواهی داد؟

من احساس خوبی دارم. همیشه گفتم که به آینده فکر نمی‌کنم و قدم به قدم و روز به روز جلو می‌روم. از لحاظ جسمی هم احساس خوبی دارم. چند ماه به تعطیلات خواهم رفت و هیچوقت در دوران حرفه‌ای چنین فرصتی نداشتم. از ژانویه تمریناتم را از سر خواهم گرفت تا در فرصت پیش فصل به فرم ایده آل خودم برسم و به اهدافی که باشگاه تعیین کرده است برسیم. همچنین باید برای «کوپا آمریکا» آماده شویم. نمی‌دانم تا چه زمانی قرار است بازی کنم. می‌خواهم تا زمانی ادامه دهم که دیگر احساس کنم نمی‌توانم و شرایط فیزیکی نگذارد آن طور که می‌خواهم بازی کنم. زمان به ما خواهد گفت چه پیش خواهد آمد.

* چند ماه دیگر مسابقات کوپا آمریکا در ایالات متحده برگزار خواهد شد و این رقابت‌ها دو سال پیش از جام جهانی است که قرار است به صورت مشترک با مکزیک و کانادا برگزار شود. آیا این مساله این انگیزه را به شما نمی‌دهد که از عنوان قهرمانی خود در جام جهانی قطر این ‌بار در آمریکا دفاع کنید؟

بدون شک هرکسی دوست دارد چنین مسابقاتی را تجربه کند به خصوص بعد از قهرمانی در جام جهانی. اما خب زمان زیادی به آن مسابقات باقی مانده است. درست است که زمان به سرعت می‌گذرد اما تا جام جهانی چندسالی باقی ست و نمی‌خواهم از الان چنین دورنمایی برای خودم متصور باشم. صرفاً حضور داشتن در آن مسابقات اهمیت ندارد و داشتن حس خوب و مفید بودن برای تیم مهم‌تر است. باید بدانیم که تا آن موقع من ۳۹ ساله خواهم شد و به نظرم فوتبال بازی کردن در این سن سخت است. باید دید تا آن موقع از لحاظ فیزیکی چه شرایطی خواهم داشت.

* برنامه شما برای دوران بازنشستگی چیست؟

برای زندگی به بارسلونا باز خواهیم گشت. آنجا خانه ماست و چه من، چه همسرم و چه فرزندانم به آنجا عادت داریم و دوستانمان در آنجا هستند. اما هنوز نمی‌دانم قرار است چه کاری انجام دهم. به این مساله فکر نکرده‌ام و علاقه‌ای هم ندارم فکر کنم. می‌خواهم از سال‌های پایانی فوتبالم لذت ببرم. اما به محض اینکه کفش‌هایم را آویزان کنم مسیر جدیدم را تعیین خواهم کرد. فکر نکنم وارد عرصه مربی‌گری شوم اما به احتمال خیلی زیاد فعالیتی در حوزه فوتبال انجام خواهم داد.

* توپ طلا در زندگی و حرفه شما چه معنا و مفهومی دارد؟

توپ طلا طبیعتاً به دلیل معنایی که دارد و به دلیل جایگاه و اعتبارش جایزه بسیار ارزشمندی است. اما من همیشه گفته‌ام برای من جوایز تیمی ارزش خیلی بیشتری دارد و مهم‌تر هستند. من این شانس را داشتم که تمام عناوین و افتخارات ممکن را با بارسلونا و سپس با تیم ملی آرژانتین به دست بیاورم و این مهمترین چیز برای من است. اینکه توانسته‌ام دوران حرفه‌ای در اروپا را با تمام این جوایز به پایان برسانم فوق العاده است و به هر حال این توپ طلا هم یک جایزه خاص و معرکه است.

* آیا تک تک این جوایز را به یاد می‌آروی؟

مشخصاً لحظاتی را که جایزه گرفتم را به یاد می‌آورم اما حقیقتاً من در به یاد آوردن تاریخ‌ها بسیار ضعیف هستم. اگر با من از یک لحظه خاص، از یک مسابقه یا یک حرکت مشخصی صحبت کنید آن را به یاد می‌آورم اما اگر همین‌طوری از من بپرسید برایم سخت است. ولی خب سعی می‌کنم به یاد بیاورم. چهار توپ طلای اولم را به خاطر دارم به این خاطر که پشت سر هم به دست آمد (از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۲). توپ طلای سال ۲۰۱۵ را هم به یاد می‌آورم چون در آن فصل علمکرد بی نظیری در بارسلونا تحت هدایت «لوییز انریکه» داشتیم. تیم فوق العاده ای بودیم و قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شدیم.

* چطور مطلع شدی که توپ طلای سال ۲۰۰۹ را برنده شده‌ای؟

آن اولین جایزه من بود و شادمانی خاصی بابت آن داشتم. ساختار مراسم توپ طلا در آن سال متفاوت از امروز بود. شکل و شمایل مراسم «گالا» متفاوت با امروز بود و مراسم در قالب یک برنامه تلویزیونی بود. من به همراه برادرانم به پاریس آمدیم اما مثل امروز این همه بازیکن دعوت نشده بودند.

* از اولین توپ طلایی که گرفتید ۱۴ سال می‌گذرد و در طی ۲۰ سال فوتبال حرفه‌ای هشت بار این جایزه را کسب کردی یعنی به طور میانگین سالی دو بار. آیا این مساله موجب افتخار تو است؟

به نظرم این مساله بازتابی از اندیشه و ذهنیت من برای پیشرفت روز افزون و تمایل به کسب تمام افتخارات است. من همیشه گفته‌ام که به شکست آلرژی دارم. حس رقابت طلبی قدرتمندی در من است و می‌خواهم همیشه با خودم رقابت کنم و می‌خواهم از خودم بهتر باشم. من از بازی کردن لذت می‌برم و آن را دوست دارم به همین خاطر است که از کودکی چنین رویاهایی داشتم و در دوران حرفه‌ای به آن‌ها رسیدم.

* در طی سال‌ها رقابت تنگاتنگی با کریستیانو رونالدو برای کسب توپ طلا داشتی و سه بار بیشتر از او موفق به بردن این جایزه شدی و گویا این رقابت مدت‌هاست به پایان رسیده است…

این یک رقابت واقعاً عالی بود البته در سطح ورزشی. ما هر دو از این رقابت تغذیه شدیم و به واسطه آن پیشرفت کردیم چون ما دو رقیب بزرگ برای هم بودیم. او هم کسی است که همیشه می‌خواهد همه چیز را به دست بیاورد. این یک دوران دلچسب برای ما و برای علاقمندان به فوتبال بود. به نظرم با این شایستگی را داشتیم که سال‌ها در اوج باشیم. اینکه ۱۰ – ۱۵ سال در اوج باشی دشوار است. دوران معرکه‌ای بود که خاطراتش برای تمام کسانی که ما را در این سال‌ها دنبال می‌کردند باقی خواهد ماند.

* فکر می‌کنی این توپ طلای هشتم آخرین توپ طلای شماست و یا توپ طلای نهم هم در کار خواهد بود؟

مدتی است که دیگر به آن فکر نمی‌کنم هرچند از اینکه تنها کسی هستم که هشت بار برنده توپ طلا شده خوشحالم.

* به نظر شما چه کسی در آینده توپ طلا را کسب خواهد کرد؟

مدتی است شاهد ظهور بازیکنانی هستیم که می‌توانند مدعی کسب این جایزه باشند و در سال‌های آینده شاهد رقابت‌های بسیار زیبایی میان بازیکنانی نظیر «هالند»، «امباپه»، «وینیسیوس» و دیگران خواهیم بود. جوانان زیادی هستند که برای برای توپ‌های طلا در سالیان آینده با هم به رقابت خواهند پرداخت. من همینطور به «یامال» فکر می‌کنم جوان ۱۶ ساله‌ای که بازی‌های تأثیرگذاری برای بارسلونا انجام می‌دهد. دوران جدیدی ظهور خواهد کرد و من مشتاقانه آن را دنبال خواهم کرد.

* در بین مدعیان توپ طلای امسال، ارلینگ هالند و کیلیان امباپه هم حضور داشتند. آن‌ها را در این فصل چگونه ارزیابی می‌کنید؟

باید پذیرفت که هالند یک فصل بی نظیر را پشت سر گذاشت و گل‌های زیادی به ثمر رساند و قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد و با منچسترسیتی سه‌گانه را کسب کرد. معتقدم او جز کسانی خواهد بود که هر سال نامزد کسب توپ طلا خواهد شد. در خصوص امباپه هم همین مساله صدق می‌کند. او فصل خوبی را پشت سر گذاشت و در جام جهانی هم خوش درخشید و در بازی فینال با گل‌هایی که زد کار ما را خیلی سخت کرد. همانطور که بارها گفته‌ام او از جمله فوتبالیست‌هایی است که می‌تواند هر سال توپ طلا را کسب کند چون او بدون شک یکی از بهترین فوتبالیست‌های جهان است.

* سال گذشته شما در حالی برنده این جایزه شدید که در پاری سن ژرمن بازی می‌کردید این جایزه به عملکرد شما در این تیم پاریسی هم مرتبط است. ممکن است همه چیز در دو فصل حضور شما در فرانسه عالی نبوده باشد. از سازگاری دشوار شما با محیط تا سوت‌های آزاردهنده برخی از مردم علیه شما و حذف‌های زودهنگام در مراحل مقدماتی لیگ قهرمانان اروپا. ارزیابی شما از دورانی که در پاریس حضور داشتی چیست؟

من دو سال در پاریس بودم و در این مدت اتفاقات زیادی افتاد که برخی خوب و برخی هم ناخوشایندند. اما هرچه که بود اینها بخشی از گذشته است و من فقط چیزهای مثبت را از آن به خاطر سپرده‌ام. ما با پاری سن ژرمن دو بار قهرمان لیگ شدیم در حالی که یک فصل قبل تیم دیگری این مقام را کسب کرده بود. به هر حال من دوستان خیلی خوبی در پاریس پیدا کردم و به لطف بازی در آنجا بود که به قهرمانی جام جهانی رسیدم.